तूं धुंपाकण,
हांव इंगळो.
तूं पेटुंक
हांवें जळजे.
आमी बदलून
वाऱ्यार उबताना
हांव जातां धुंवर
तूं पर्मळ.
———-
भागेवंत धुंपाक मात्र
करुंक जाता
मोग उज्याचो.
———-
धुंवर दीवंक
खंयचो रूकयी जाता.
पर्मळ दीवंक
धुंपारूकच जाय..!
———-
धुंपारुकाचें लांकूड
आपणाक जळोवन
दुबळ्यांची पेज
शिजोवन आसा.
गांवभर
मागण्याचोच पर्मळ.
———-
धुंपयतल्यांक
धुंपाचो
साक्रिफीस
कळना!
——–
संसारांत
क्रिसता जातिचो
धुंप मात्र उरला.
आळोन तरी
पर्मळच दिता.
———
धुंपासवें कविता उडली
तुरिबलांत.
त्या दिसा
पर्मळ मात्र न्हय,
आमालयी भरून गेलें
इगर्जेंत!
———
कोड्याळ थावन
हाडल्लो धुंप
पेटून पर्मळ जालो.
‘होली ल्यांडा’ थावन
हाडल्लो धुंप
शोकेजिंत भद्र उरलो
———-
मांयन पर्नें पक्कास मोडून
रांदणीर पेज शिजोवंक दवरली!
जळल्ल्या शिवाय
लांकूड धुंपारुकाचें म्हण
कळुंकच ना!
———
जीव आसताना
तो सिग्रेटिंनी
धुंपयतालो!
उपरांत ताकाच
धुंपयलें.
———-
पर्नो धुंप म्हण
मांयन उडयलो
उदक तापोंवचे रांदणीक!
त्ये रातीं सकडांक
पवित्र न्हाण?
———
दोगां सुनां मदें
धाकटे सुनेचें
जेवण चड रुचतालें!
कारण,
रांदणीक इल्लो ‘धुंपयतालें!”
———-
सर्गाक धाडुंक
सां पेद्रू आपयतालो.
पयलें: धुंप
दुस्रें: वात
मनीस अखेरीक!
———-
ह्या पावटीं
इंगळ्याकच सलवयजे म्हण
धुंपाकणांनी
पंगड केलो
इंगळ्याचेर दाढ घाली…
इंगळ्याचो दंबू ना!
