चारय वटेन कोरोनाचो चल्ला सांवार.
हजारानी शेंकड्यानी मरणाच्यो खबरो
कसलो हो वायट काळ.
चारय वटेन एक भिरांकूळ शांतता.
ह्या निरव शांततेत
शाराच्या कडेर, आंब्या पोंदा
तीन बिल्डिगे कुशीन
एक म्हातारी गांवडीण
मुखार तीन चार भाजयेच्यो चुडयो,
चिटकीमिटकीचो एक वांटो
बारीक दुदी ,दोन चार
वांग्याची गोळां
घेवन बसल्या.
रस्त्यार एक मनीस ना
दनपारचें वत रखरखता.
पुलिसाच्यो गाडयो हेवटेन तेवटेन
सायरन वाजयत भोंवतात.
एक पातळ विरविरीत मास्क
तिणें नाकार दवल्ला.
तिजें बारीक खडबडीत काळें राकट हात
सुरकुतल्यात.
एका दोळ्यात फूल पडला,
त्या दोळ्यातल्यान परत परत उदक येता.
ती परत परत पुसता उदक.
कुशीच्या बाल्कनीत उबो रावन कोणतरी
व्हडाव्हडान मिठाचो गळगळो घेता,
थोडोवेळ तो आवाज
शांतता चिरीत रावता.
वताचो हो भार सोंशीत
ती बसल्या कोरोनाचो हो महाभंयकर
आघात सोंशीत
आपल्या भाजयेचो मांडून मांड.