हांवें बरयल्ले कवितेंत मोगाची भास आसा
सपनांतल्या फुलांकूय निसर्गीक वास आसा
केन्ना तरी आमचे खातीर थांबिल्लो खीण
जावं गैर तुका पूण म्हाका तो खास आसा
नातीं पुंजायतना किस्तीनीं शिंपडलां पळय
पिजील्ल्या ह्या काळजाक तुजी आस आसा
जिवीताच्या गल्ल्यार पुराय गणीत घुस्पलां
दिसता गळ्या भोंवती उदारीचो फास आसा
पावशी कुंपानीं सुर्या गिळून उडयलो म्हजो
शेर्त म्हज्या पावलांक काळखाचो त्रास आसा
म्ह्जे काणयेक आपलेंच मुक्काम खबर ना
तरी दर पात्राचो तिका खरोच ध्यास आसा
शिमतरीच्या दाराक ते गीद तेळून रावल्यात
उपाशी पोटार मेल्ल्याक कितलें मास आसा
जिवाचें रान करून शेतांत कणसां धोलयलीं
मेरेर रावप्याच्या तोंडांत म्हजो घास आसा
तुमकां समजतली म्हजी किमत हांव वतकच
सद्द्याक हे कुडींत मिणमीणटो स्वास आसा
