सदुबाब आनी इंदीआकालो राजेश हो एकलो एकसुरो पुत. आनी आतां तर ताजेच लग्न थारला .इंदीआकान सुनेक घालपाच्यो वस्ती,भांगरां शिंगरां एकेक करून पयलींच करुन दवरिल्यांन हुस्को सो नाशिल्लोच. सदुबाबाली तीन वर्सांची शिर्विस आसा अजुन. म्हयनोमाल पगार येतलोच,त्याभायर बँकेन दवरिल्या पैशांवेलें कळंतर आसाच. इंदीआका तिगुळसाणेन संवसार करपी.” आयकलां न्हंय?” ” सांगसांग आयकतां”। ” हें पळय आमी आमची जीण आमकां जाय तशी जगलीं. आतां दिस राजेश- विंदाचे. तांचे जीणेंत आमी आडखळ जावप नां.” ” हय गों बाये कळता म्हाका.” ” नां ओगीच एक सांगता हांव. ह्या वयांत आमी रिव्हर्स गियरांतच रावपाचे.” ” आतां रिटायरमेंटाच्या दिसांनी गियरां आनी खंयची पडतली?” खेंक्क करुन सदुबाब हांसलो ” पुताचें लग्न लागी पावलां तरीकय आपल्या गियरांची तोखणाय? पुताक शिकय तीं तुजी गियरां .” खोखो हांसत इंदीआकान सदुबाबाक कुलायलो. ” मान्य बाये”.” पळय तांच्या खंयच्याय निर्णयाक आमी विरोध करप नां. पटनां जालें तर चुपचाप कडेक सरप…. ” दोगांयनी सुन येतगीर जगपाच्या आपल्या जीणेची शीम आखुन घेतली.
सांचो राजेश ऑफीसांतल्यांन आयलो. च्या नाश्तो जालो,इंदीआकान म्हळ्ळें ” आरे येत्या आयताराक विंदाक फ्री राव सांग”. ” कित्याक गे आई?”. ” आरे बाबा मंगळसूत्र आनी सदां घालपाचें कंगन ताजे आवडीचे घेवपाक जाय न्हंय?”. ” ओके सांगता ताका हांव”. ” आरे आयताराक सकाळचेंच तो म्हण ताका” ” आं ”
आयताराक सकाळींच राजेश वचुन विंदाक घेवुन आयलो. इंदीआकान सुनेखातीर स्पेशल सांमको मेदुवडे आनी सांबाराचो बेत केल्लो. थोड्याच दिसांभितर चौकोनी जावपी त्या फामिलीन तुस्त करत नाश्तो केलो.” विंदा, मंगळसूत्र आनी तुका दिसपट्टे, कामाक वतनां घालपाक कंगन घेवपाक आमी तनिष्कांत या मुगो?” ” हय आई” ” तुं दोनुय हातात भांगराची कांकणा घालतलें काय एका हातानं घड्याळ घालुन एका हातानं कंगन घालतले ते सांग”. “आई एकच कंगन बेस्ट” ” स्पष्ट उलयतां राग बी धरनाका हां. आमचें बजेट दोन लाखांचे. तुका जाय तसल्यो वस्ती घे.” ” आई,आवडलें म्हाका तुझें स्पष्ट उलोवप. ” सदुबाब हळुच फुतफुतलो “राजेश, आमी पैशे मेजुन दवरया.” चोकोनी फामिल सातमजली हाशांत रंगली. विंदा मात त्याच खिणाक इंदीआकाचें फॅन जालें सांमकें, ही आपली सासुमांय न्हंय तर काळजातली इश्टीण जातली हेंय ताजे मतींत शेर्त जालें.
दारांतलें माप ओलांडून विंदा त्या घरची गृहलक्ष्मी जालें.पायपडणी जावंन विंदान इंदीआकाच्या काळजाक गंधाचो हात लायलो. इंदीआकान लखलखपी वज्राच्यो वेडी,आनी कंगन सुनेच्या हातात दवरले. नमस्कार करपी सुनेक मन, काळीज भरुन आशिर्वाद दिले.”विंदा, आतांच तु ह्या घरांत आयलां, नववधूच्या शिणगारांत आसतनांच तुका उतर दितां, हें घर…हो संवसार…हो म्हजो पुत ….हें सगलें आयच्यान तुजेंच.”. ” आई….” ” आयक फुडलें… पुण शाण्या तुं मात म्हजें. हांव तुजें विकेटकीपर,पुण विकेटी राखपी …उडवपी न्हंय” सुनेने मांयक घट वेंग मारली. सदुबाबान राजेशाक कुलायलो,”आरे पळय आई तुजो अधिकार ऊजार करता.”. लजलजुन तांमडेंच जाल्या विंदानय म्हळ्ळें,” हांवय तुका उतर दितां, बाबाक आनी तुका त्रास जातलो,तुमचे मन दुखतलें अशें नांव केन्नांच वागचे नां.”
कांय म्हयन्यांभितरच ह्या चौकोनी फामिलेक नवी आंकरी येवपाची लक्षणां विंदान दाखयली. दुवाळजेवणां,फुलां बी जांवन रूही ….इंदीआकाली नात …पहिली बेटी धनाची पेटी जांवन जन्माक आयली.आनी सदुबाबान रिटायरमेंट घेतली.किद्याक तर …राजेशाचे भुरगेपण शिर्विशेकलागुन ताका अणभवपाक मेळ्ळे नाशिल्ले आतां नातीवेळार चान्स सोडप नां म्हणून.रुहीफाटल्यांन तीन वर्सांनी रेयांश जल्माक आयलो. बालवाडी, प्राथमिक, अशो नातरांच्यो चडत्यो कळा सुरू जाल्यो. आनी केन्नांच आयदनांक आयदन न लागतां चलपी त्या घरांत इंदीआकाच्या कानांत खतखतीत तेल ओतील्लेवरी “तीं” उतरा पडली. पुत आनी सुन किदें उलयतात थंय केन्नांच बारीकसाणेन लक्ष न दिवपी इंदीआकाक थरथरो हाडपी उतर म्हळ्यार….. वृद्धाश्रम…..
जाणत्यांनी किदेंय सांगले की भुरग्यांनी हय म्हणचे आनी भुरग्यांचे किदेंय आसुं …सगलेंच दोगांय जाणत्यांनी माथ्यावर घेवचें अशेतरेन चलपी घरांत हें अवचिन्नपण घडलें. वृद्धाश्रम हो आपल्या दोगांयखातीरच हें जाणुन इंदीआकान आपलें काळीज घट केलें. घरपुरवणेवेळार सूनेक दिल्लें उतर याद करुन तिणें आपल्या काळजार फातोर दवरलो. रातचे आपल्या कुडींत न्हिदपाक वतगीर इंदीआकान हळुच सदुबाबाल्या कानांर ही गजाल घाली.”आयकलां,हांव सांगता तें थंडसाणेन आयकुन घे. ओगीच किळांच मारनाकां आं” इंदीआकाली उतरां आयकुंन तो फट्टकन हांथरुणाचेर ऊठुन बसलो.” आयज राजेश आनी विंदा वृद्धाश्रम अशें किदें ऊलयतालीं. घडये आमी ओल्ड फर्निचर जाल्यांत , निरुपयोगी थारल्यात म्हणून चड करुन आमची भालकी घरातल्यांन वचपाची अशंस दिसता.” इंदीआका फटी मारनां हें जाणपी सदुबाबान तिका म्ह-यांन ओढली,” इंदी , तुवें लग्नादिसा विंदाक दिल्लें उतर आमी पाळया. विंदा आपलेच उतर मोडता तर मोडू.” ” आताचं हो संवसार तांचो,तांका नाका तर वचुया आमीं .पुण तांका त्रास दिवनये आमीं”. व्हांवते डोळे पुसत इंदीआका उलयलें.
दुसरे दिसाक सकाळीं सगली सहजतायेन वागलीं. सदुबाब रुही आनी रेयांशाक स्कुलबसीर पावोवपाक गेलो. राजेश आधी विंदा ,दोगांय इंदीआकाम्ह-यांन आयली,” आई, येत्या महिन्याभरात बाबा आनी तुं वृद्धाश्रमांत रावपाचें.”. ” लागी नां मरे तो? पैस आसल्यार मायेचे पाश इल्ले बेगीन तुटतले.”इंदीआकाच्या सहजपणाने पुत- सुन चोरचोर झाली. ” नां पुण्यात” ” बरें, आमी फाल्यांच वचपाचें करतात, नामो तितलो दी” राजेशान नामो बरयिल्लें कागद आनी वर्साचे पैशे फारीक केल्ली रेशीद थंयच दवरली आनी दोगांय कामाक वचपाक गेलीं.
दुसरे दिसा दनपारची इंदीआका आनी सदुबाबान नातरां घरांन पावचेपयलींच घराचो कायमचो रकाद घेतलो.पायांक हात लांवन नमस्कार करपी पुत आनी सुनेक ” सदां सुखी रावात ” असो आशिर्वाद आनी भांगराच्यो वस्ती दवरिल्लो दबो आनी बॅन्केच्यो रसीदी दिंवन दारात उब्या आशिल्या टॅक्सींत वाचुन बसलीं. चार काळजां घट्ट जाल्लीं.
वृद्धाश्रमांत दोगांय एकामेकाक सांभाळुन घेतालीं,दिस हेरांवांगडा सहज सोपतालो.पुण रात मात नातरांच्या यादीन सोपुन सोपनाशिल्ली.तांका आबा-आजेची याद येंवन त्रास जावचो न्हंय म्हणून हीच दोगांय पुत-सुनेक फोन करनाशिल्लीं, केन्नांकेन्नांय विंदाच तांका करतालें.आयज णव म्हयने जाल्ले तांका पुण्यांत येंवन. रक्ताची चौंगाय सोड णव म्हयने पोटात वाडयिल्लो पुत लेगीज आयलो नां..हो खेद इंदीआका ऊदकाबरोबर गिळतालें.एकामेकांक सांगाल्यार त्रास जातलो म्हणुन दोगांय न्हांतनां मनसोक्त रडतालीं .आनी दोळ्यांत शाबांवाचो फेस गेलो हेंच कारण एकामेकाक दितालीं.
अचकित एक दिस विंदा आनी दोगांय नातरां वृद्धाश्रमांत आयलीं…तिगांयचीय दशाच गेल्ली सांमकी. आंगभर ओढणी गुठलांवन आयिल्या विंदान इंदीआकाक नमस्कार केलो.” सौभाग्यवती भव” सदचोच आशिर्वाद तिणें दिलो.आनी विंदा तिका घट वेंग मारून रडपाक लागलें. दोनुय नातरां आबांच्या गळ्यांन पडिल्लीं.” विंदा, आगो जाला किदें गो बाये?” इंदीआकाक जाप रुहीन दिली,” आज्जे पप्पा गेलो गे आमचो.” सदूबाबाच्या पायांपोंदा फोंड पडिल्लेवरी झालो.इंदीआकान तर बोब मारली सांमकी.” आमकां जाणतेल्यांक सोडुन पाडपडिल्या यमाची नदर म्हज्या पुताचेरच पडली.”
” आई ,तुका लग्नादिसा दिल्लें उतर हांवे जाणुन बुजून मोडलें.कारण राजेशाक फायनल स्टेजीचो कॅन्सर डिटॅक्ट जाल्लो.”. ” पुताक म्हज्या पाना सुपारेच सुद्धा वेसन नाशिल्लें ,तरी त्या हलकट दुवेंसान खालोच ताका. आनी म्हाका पापणीक हें सगळे कर्मभोग
पळोवपाक दवरलां.” इंदीआका फट्ट फट्ट करुन आपले पोले आनी कपलार थापटां मारुन घेतालें. ” आई पुराय लिव्हर गेल्लें गे ताजें”. ” हांव म्हजें दितलें आशिल्लें अर्दें किंवा पावुण लिव्हर ताका” ” सगळ्याक पातळिल्लो गे ताजें दुवेंस.कांयच म्हळ्यार कांयच उपाय आनी नाशिल्लो. खूप त्रास भोगले ताणें.तुमच्यांनी पळोंवक जावचेंनां म्हणून काळजार फातोर दवरून आमी तुमकां हांगा पावयलें. ह्या निर्णयांत ही तुमची धाकटुलीं नातरांय सामिल आशिल्लीं.”. ” आबा…आज्जे आनी पप्पान आमकां सांगिल्लें कीं तो देवागेर गेलो कीं तुमकां तुमच्या घरा हाडपाचें. आत्ताच या आमीं आमच्या घरा.” रेयांशान आजेच्या गळ्यांन गळवेंग घाली.
सदुबाब फातराची मुर्त कसो जांवन चिततालो, जाचे खांद्यावेल्यांन आपणे निमणे यात्रेक वचपाचे चितील्लें तोच गेलो. आनी ताचो जल्मदातो हांव उरला हांगाच. काल पयर मेरेन पुताकडेन हो आमचो म्हातारपणांतलो आधारवड म्हणून पळईल्लें,पुण हाजेफुडे नातरांचो आधारवड जांवन उरल्या ती जीण सोपवपाची. ” चल आबा वचुया आमीं”. ” हयतर, इंदी- विंदा या आमीं आमच्या घरा.”
